Сфотографуйте будь ласка
Сиджу собі на лавочці, нікого не чіпаю. Раптом підходить жінка в жовтій куртці, складає поруч зі мною свої баули і тоненьким голоском, простягає: «Можете ласка сфотографувати мене на тлі вокзалу?Я зараз телефон дістану, кнопочку покажу яку натиснути треба, добре?»
Мені в принципі не важко, думаю окей, допоможу жінці, чого там дійсно, кнопочку натиснути…»
І тут почалося…
-Я хочу, щоб годинник було видно, обхопіть в кадрі весь вокзал. І щоб я була в центрі. З ногами.
-Окей. (Показую роботу.)
— ЩО ЦЕ?!Ви фотографували зверху, я вийшла маленька (зростом з метр).Можете по груди сфотографувати, головне щоб вокзал було видно за мною!
— ЕММ ..ну гаразд.
Десятки фотографій потому вона не переставала тикати носом в «цей жах». Після кожного кадру вона підбігала і голосила:
-А вокзал?Занадто багато вокзалу взяли. Багато простору над головою!А що ви мої ноги відрізали?Я їх тут витягаю а вона ноги ріже!Я хочу портрет!А це що?!Тут я жахлива взагалі вийшла!Треба знизу, знизу брати!!!Ви присядьте чи що, хто так фотографує?
Сказати що я прифігела, нічого не сказати. Я вручила їй телефон, сіла назад на лавку і порадила звернутися до «іншого фахівця». На що та лише пирхнула і демонстративно стала видаляти фотографії.