Книга Сталеві труни стр 150
За корпусу човна били звукові хвилі, що виходили від оберталися гвинтів ескортів і транспортів. Немов гуркотіло незліченна безліч тубільних барабанів.
— Чортів конвой, — вилаявся Зігман. — Йде зіг-загамі на північний схід. За його правому флангу міні¬мум десяток сторожовиків.
Конвой рухався зі швидкістю 11 вузлів. «У-230» сле-дова паралельним курсом, залишаючись невидимою для його зовнішнього охорони і не бажаючи атакувати на очах у есмінців. Ритмічний гуркіт сотні гребних гвинтів про-ника крізь міцну сталеву оболонку нашого човна, переміщаючись всередині неї. Командир звільнив своє мес¬то у перископа, прогарчавши:
Щ Поглянь, старпом. Якби наш човен йшла побис¬трее, я б розправився з цим конвоєм без праці.
Я зайняв місце капітана. У семи милях по лівому бор¬ту розкрилася вражаюча панорама. На всю ширину горизонту рухався ліс щогл і труб транспортів. Міні¬мум десяток есмінців елегантно борознили зелені вол¬ни моря. Не менше двох десятків сторожовиків крутилися навколо головній і хвостовій частин конвою. Під впечат¬леніем побаченого я сказав капітанові:
— Ось це міць! Здається, найбільший з усіх конвоїв!
Можливо ти правий. Але раз ми знаходимося так бліз¬ко до цієї армади, наші торпеди не можуть промахнутися.
Перш ніж ризикнути зі спливанням для виходу на кут атаки, необхідно було відійти на безпечну дистанцію від конвою. Верещаніе гребних гвинтів, тя¬желое уханье поршнів, завивання турбін і пощелківа¬ніе імпульсів «асдіка» супроводжували наші потайливі маневри. Майже дві години ми йшли по діагоналі від сталевих гігантів.
09.15. «У-230» спливла. Піднявшись на місток, ког¬да човен ще не повністю вийшла з води, я квапливо озирнувся. Далеко на північному сході, уздовж чіткої лінії горизонту, що розділяла океан і небо, рухалися щогли і димові труби. «У-230» пішла паралельним курсом, розраховуючи випередити конвой до настання сутінків. Рідель передав по радіо в штаб і іншим підводним човнам з-спілкування: «Конвой в квадраті БД-92. Курс північний схід. Швидкість 11 вузлів. Сильне бойову охорону. Спливли для виходу на кут атаки. «У-230».
09.55. Переляканий вигук за моєю спиною:
— Літак!
Я побачив, як двомоторний літаюча машина піки-рует на нас з боку сонця. Ми були захоплені врас-поганий.
— Тривога!
Нас як вітром здуло в рубку. Човен миттєво скри¬лась під водою. В цю мить максимальної небезпеки і мінімальної можливості її уникнути нас могло виру¬чіть лише диво, випадковість, везіння, яке до сих пір рятувало екіпаж човна від загибелі.
Чотири сплеску скинутих бомб і потужні взри¬ви струснули тонни води над нами і навколо нас. Лод¬ка здригнулася і стала опускатися з дифферентом 60 гра-дусов. Поки тривало падіння, несамовито хлюпала вода, брязкають сталь, скрипіли шпангоути, подтравліва¬лі клапани, стрибали плити палуби. При світлі мігаю¬щіх ламп я бачив здивування в округлих очах людей. І у них були підстави дивуватися: раптова атака здавалася містикою. Звідки прилетів цей літак? Його радіус дії не дозволяв подолати відстань між найближчою точкою на суші і серединою Атлан¬тікі. Напрошувався неминучий висновок: конвой мав власну авіацію. Як би важко не було в це по-вірити, але факт залишався фактом. У складі конвою йшов авіаносець, на який сідали ворожі само-лети після обльоту прилягали до маршруту руху транспорту районів моря. Ідея авіаційної підтрим-ки конвоїв вибивала основу з-під нашої концепції