Книга Сталеві труни стр 214
приморської смуги і скинути десант в море, то тоді слід розраховувати тільки на те, що Всемилостивий — ший Господь врятує наші душі і Німеччину.
Установка на шестигодинну боєготовність позбавляла екіпажі 15 приречених підводних човнів можливості про¬гуліваться по місту. Звільнювальні скасували. Я по¬заботілся про те, щоб відвернути моїх підводників від невеселих роздумів. Автобусні прогулянки, піші екскурсії, ігри та змагання заповнювали їх дозвілля. Була організована професійне навчання. Капітан Вінтер робив все можливе, щоб скрасити нам життя. Ми, капітани, провели сонячні дні на курорті флотилії Ле-Трешер, купаючись в морі, засмагаючи, граючи в шахи і бридж з дівчатами з установ морської адмініст¬раціі, які не підозрювали про наш роковому буду¬щем. Ми більше не говорили вголос про висадку десанту союзників, але думали про неї постійно так само, як про нашу неминучої загибелі.
Нам все нагадувало про смерть, особливо пріспособ¬леніе для порятунку нашого життя. В один із днів ми побачили, як проходять в Брестській бухті вчення подло¬док, оснащених «шнорхель». Ми, матроси і офіце¬ри підводних човнів без «шнорхель», з чорною заздрістю следі¬лі за маневрами своїх товаришів. Коли ми спостерігали, як маленькі верхівки «шнорхель» ледь досягають до поверхні моря, залишаючи за собою лише короткий пе¬ністий слід, нам здавалося, що товариші застраховані від загибелі, нас же смерть не мине.
В неділю 28 травня ми, 15 командирів підводних човнів, були запрошені в дивізію СС подивитися своїми гла¬замі, які вживаються заходи для зміцнення однієї з ділянок оборони Атлантичного валу. На грузові¬ках нас доставили до узбережжя Ла-Маншу і продемон¬стріровалі складну військову техніку, довготривалі рухливі вогневі точки і зміцнення. Піхотні под¬разделенія провели вражаючі маневри, показуючи різні види техніки, яка готується до відсічі ДЕСАН-ту. Дивізію укомплектували особовим складом дуже молодого віку. Багато солдатів були ще юноша¬мі, які не досягли 18 років, а офіцери — не набагато старше. Проте нам здалося, що армія, люф¬тваффе і СС були здатні придушити десантну опе¬рацію в зародку. Ми повернулися в Брест більш спо¬койнимі за долю нашої оборони.
Вночі ми зареєстрували сім вторгнень одного і того ж літака противника в небо над Брестської бухтою. На наступний ранок, 29 травня, ад’ютант команду¬ющего базою передав вказівку, щоб всі підводні човни ос¬тавалісь на своїх стоянках в бункерах до подальшого повідомлення.
— «Томмі» скинули одну зі своїх хв якраз пе¬ред бункером, — пояснив він мені.- «зенітників на кри¬ше одного з наших будинків зауважив місце її падіння. Наші тральщики займуться цим. До настання ночі бухта буде очищена.
— Ох вже ці «томмі»! вигукнув я в негодова¬ніі. — Скоро вони будуть підкладати свої подарунки нам в ліжко.
Ад’ютант, звичайно, зрозумів що я мав на увазі.
Залишок дня два тральщика крутилися у внутрішній бухті у підходів до бункера, де потрапили в пастку 15 под¬лодок. Однак вони не виявили міни. До вечора поіс¬кі припинилися і бухта була відкрита для пересування кораблів. Питання було вичерпано: зенітник виявився жер¬твой психозу, якому піддалися ми все.
Дні напруженого очікування перемежовувалися з бессон¬нимі ночами. Все свідчило про наближення дня висадки союзників — почастішали повітряні нальоти, активізація французького підпілля, зростання антипатії до нас з боку місцевого населення, агресивність про¬паганди на німецькій мові британської радіостанції «Кале», максимальна висота припливу на початку червня. 4 червня, коли британська ескадрилья з чотирьох «ли берейторов» зробила візит з боку сонця з метою